وبلاگ من

خانه هانگ نگا یا به عبارتی خانه دیوانه ، خانه‌ای عحیب‌و‌غریب در  کشور ویتنام است . معماری این خانه شبیه  به درخت است. تمامی نمای ساختمان داخلی و خارجی با معماری خاص و الهام  گرفته از طبیعت وحشی ساخته شده‌است.

خانه هانگ نگا تمامی  قواعد یک خانه استاندارد را از بین برده و یک اثر سورئال است. برای آشنایی  بیشتر با این دیوانه خانه که می‌توان در آن اقامت داشت با مجله دلتا همراه باشید.

داستان طراحی و ساخت این اقامتگاه
ایده اولیه خانه دیوانه توسط مالک آن یعنی خانم دانگ ویت نگا داده شد.  او که در ویتنام به هانگ نگا معروف است، دکترای معماری از دانشگاه مسکو  دارد. وی خانه‌های زیادی در شهر دالات ویتنام ساخته است که بسیاری از آن‌ها معروف هستند.معمار هانگ نگا، این پروژه را به این دلیل شروع کرد که اعتقاد داشت  مردم باید بیشتر با طبیعت ارتباط برقرار کنند. او می‌گفت:”فاکتورهایی نظیر  درخت، باید در معماری روزمره به کار گرفته شود”. با اینکه مدیران شهری طرح  خانه هانگ نگا را نمی‌پسندیدند، اما هانگ نگا توانست آن‌ها را مجاب کند که  این خانه بسیار محبوب خواهد شد. این مکان از سال ۱۹۹۰ برای بازدید و اقامت  مردم افتتاح شد.

داخل خانه دیوانه چگونه است؟
نمای داخل خانه از تعدادی اتاق تشکیل شده است. این اتاق‌ها با نام  حیوانات و مجسمه‌های آن‌ها مرتبط است. تمامی لوازم و دکوراسیونی که در  اتاق‌ها استفاده شده است مربوط به همان حیوان و کار دست است. پله‌ها و  راه‌پله‌ها شبیه به غار هستند.گیاهان و جانوران مختلفی در مسیرها قرار داده شده است. پنجره‌های این  خانه جالب مانند تارهای عنکبوت است. همه چیز به گونه‌ای طراحی شده که به  شما حس طبیعت و ارگانیک بودن بدهد. تمام مبلمان و لوازم داخل اتاق‌ها، کار  دست است. حتی برخی از آن‌ها، داخل همان اتاق ساخته‌شده است تا دقیقا اندازه  و متناسب با فضای‌غیر استاندارد و غیر هندسی اتاق‌ها باشد. بازدید از خانه هانگ نگا برای کودکان مناسب نیست!
خانه‌ دیوانه را می‌توان یک هزارتوی عجیب‌و‌غریب دانست. این هزارتو  دارای پلکانی است که میله‌های کوتاه دارند و نردبان‌های شیب‌داری که در  داخل آن مشاهده می‌کنید، اصلا برای استفاده کودکان مناسب نیست.

با مجله گردشگری دلتا همراه باشید.

در ایران شهرهایی هستند که باعناوین و  القابشان معروف شده‌اند. گاهی این عناوین با ساختار و یا آب‌و‌هوای آن شهر  مربوط شده و یا توسط شخصی معروف نام‌گذاری می‌شوند. بروجرد که به پاریس  کوچولوی ایران معروف است، به عنوان پایتخت انیمیشن ایران شناخته شده است.

پایتخت کشور فرانسه با نام پاریس شناخته می‌شود؛ اما این نام فقط مختص  به این شهر نیست. به عنوان مثال شهر‌هایی در کشور ما هستند که به دلیل  شباهتی که به پاریس دارند با نام پاریس کوچولو شناخته می‌شوند. یکی از این شهر‌ها، بروجرد است. با مجله دلتا همراه باشید تا با این شهر زیبا آشنا شوید.

شهرستان بروجرد، پاریس کوچولو

شهرستان بروجرد یکی از شهرستان‌های غرب ایران است. این شهرستان در منطقه  کوهستانی زاگرس قرار گرفته و مرکز آن شهر بروجرد است. این شهرستان از شمال  به شهرستان‌های ملایر و نهاوند در استان همدان، از شرق به شهرستان شازند  در استان مرکزی، از جنوب به شهرستان دورود و از غرب به شهرستان‌های خرم  آباد و دلفان محدود می‌شود. این شهر از سال ۱۳۸۹ به عنوان پایتخت انیمیشن  ایران شناخته شده است، زیرا شرکت‌های مختلف پویانمایی کشور در این شهر  فعالیت می‌کنند.

تاریخ پاریس کوچولو در ایران
شایان ذکر است که این شهر یعنی پاریس کوچولو در ایران از لحاظ تاریخی  حائز اهمیت است. با توجه به آثار تاریخی به دست آمده از دشت سیلاخور، این  شهر متعلق به دوران‌ پیش از تاریخ بوده است. دشت سیلاخور بزرگ‌ترین زمین  هموار استان لرستان است. بر اساس آثار به دست آمده در این منطقه به نظر  می‌رسد که این دشت و بروجرد، در طول تاریخ جنگ‌های زیادی را به خود  دیده‌اند.
گفتنی است که این شهر در گذشته با نام‌های اُردکَرد و بَروگَرد شناخته  می‌شد. از وجوه شباهت این شهر می‌توان به این امر اشاره کرد که اگر کسی از  بام بروجرد به غرب نگاه کند، متوجه وجود دهکده‌هایی می‌شود که فقط در اروپا  چنین صحنه‌ای قابل دیدن است.

آثار تاریخی و مذهبی بروجرد
– مسجد جامع بروجرد
این مسجد جامع با قدمت ۱۲۰۰سال، قدیمی‌ترین بنای تاریخی موجود در شهر است.  این مسجد نخستین مسجد ساخته شده پس از اسلام در نواحی غربی ایران به حساب  می‌آید. این مسجد بر روی یک آتشکده باستانی بنا شده است.

– مسجد سلطانی
مسجد سلطانی بروجرد از بناهای دوره قاجار از دیگر آثار مذهبی شاخص این شهر  است که به دستور فتحعلی شاه قاجار روی خرابه‌های یک مسجد قدیمی ساخته شده  است.

 – قلعه یزدگرد
در شمال شرقی این شهر و بر فراز کوه یزدگرد، بقایای قلعه یزدگرد وجود دارد.  این قلعه از سنگ لاشه و بدون ملات ساخته شده است. از شواهد و باور مردم  منطقه، چنین بر می‌آید که این قلعه به سرعت بنا شده و محل آماده‌سازی و  تجدید قوا برای آخرین جنگ پیش از اسلام برای ایرانیان بوده است.

با مجله گردشگری دلتا همراه باشید.

تا به حال شده که به دریاچه‌ای بروید  که اطرافش به جای درخت و چمن، اسکلت کاشته شده باشد؟ بله این دریاچه وجود  دارد! این اجساد به جا مانده متعلق به مسافرانی است که میان راه، دچار  حادثه اسرارآمیزی شده‌  و جانشان را از دست داده‌اند.

دریاچه روپکاند در بیشتر اوقات سال یخ‌زده است.  خیلی‌ها از وجود این دریاچه خبر ندارند و بعضی از کوه‌نوردان تصادفی به آن  می‌رسند. برای همین در نگاه اول، این دریاچه چندان جذاب و شگفت انگیز به  نظر نمی‌رسد. اما وقتی یخ دریاچه کاملا آب می‌شود و عمق دو متری آن به چشم  می‌آید، آن موقع است که شگفتی آن پدیدار می شود. انبوهی از اسکلت‌های  انسان‌ها زیر لایه ضخیمی از یخ جا خوش کرده‌اند و برای همین نام دیگر  روپکاند را «دریاچه اسکلت» گذاشته‌اند. با مجله دلتا همراه باشید.

اسکلت‌های باستانی دریاچه روپکاند

از قرن نوزدهم، بومیان هیمالیا از وجود چنین دریاچه‌ای باخبر بودند و درباره آن حرف می‌زدند. سال ۱۹۴۲  فردی برای انجام تحقیقات درباره دریاچه اسکلت، به منطقه موردنظر رفت. وی در  این سال، وجود روپکاند را به طور قانونی به ثبت رساند. او از دیدن دریاچه  روپکاند وحشت کرد چرا که نزدیک به ۲۰۰ اسکلت نه تنها در عمق دریاچه، بلکه  در لابه‌لای صخره‌های منطقه کوهستانی به چشم می‌خورد.

دریاچه روپکاند معروف شد
دریاچه روپکاند خیلی زود توجه مردم را به خود جلب کرد. هر یک از محققان  سعی می‌کردند نظریه‌ای درباره این که اسکلت ها از کجا آمده‌اند و متعلق به  چه کسانی هستند ارائه دهند. یکی از اولین نظریه‌ها این بود که اسکلت‌ها  بقایای جسد سربازهای ژاپنی جنگ جهانی دوم است. به علت قدمت بیشتر اسکلت‌ها  این نظریه رد شد. نظریه دیگری می‌گوید اسکلت‌ها متعلق به جنگجوی کشمیری و  ارتش اوست. آن‌ها پس از یک نبرد وقتی از تبت بازمی‌گشتند، به طرز  اسرارآمیزی ناپدید شدند.

دریاچه اسکلت، سال‌ها در ابهام
سال ۲۰۰۴ نشنال ژئوگرافی تحقیقات گسترده‌ای در این باره انجام داد.  تحقیقات نشان داد که عمر آن‌ها تقریبا به سال ۸۵۰ بعد از میلاد مسیح  بازمی‌گردد. همه این اسکلت‌ها متعلق به یک قوم بوده و همه آن‌ها در یک زمان  مرده بودند. پس از مرگشان، شرایط آب و هوایی، اسکلت‌ها را در وضعیت خوبی  نگه داشته بود. به طوری که با وجود گذشت بیش از ۱۲۰۰ سال از عمرشان،  اسکلت‌ها هنوز سالم باقی مانده‌اند. حتی روی بعضی از اسکلت ها هنوز مو و  گوشت دیده می‌شود.
نکته جالب توجه دیگری وجود دارد که نشان می دهد در همه اسکلت ها شواهدی از جراحت دیده می‌شود. همه آن‌ها ترومای غیرنافذ در ناحیه سر و شانه‌هایشان داشتند.

چه اتفاقی افتاده؟
به عقیده دانشمندان فقط بارش جسم سنگین از آسمان، باعث مرگ ۳۰۰ نفر به  طور دسته جمعی خواهد شد. این جسم‌های سخت احتمالا به اندازه توپ کریکت  بوده‌اند و قطر آن‌ها به ۲۲ سانتیمتر می‌رسیده است. اینکه آن‌ها چیزی برای  حفاظت از خود نداشتند و محیط طوری نبوده که بتوانند زیر آن پناه بگیرند، تا  حدودی قابل قبول است. البته برای محققان دریاچه اسکلت روپکاند، همچنان این  سوال مطرح می‌شود که چرا زخم‌ها تنها در ناحیه سر و شانه بودند؟ و کمی  غیرعادی است که هیچ‌کس به نظر نمی‌رسد که فرد دیگری را برای آسیب ندیدن  حمایت کرده باشد. به هر حال تمام این احتمالات پابرجاست. اما هنوز هم نظر  قطعی برای دلیل مرگ آن‌ها بیان نشده است.

با مجله گردشگری دلتا همراه باشید.

تا به حال آرزوی ایستادن روی سطح یک دریاچه را داشته‌اید؟ منظورم ایستادن داخل یک قایق نیست، بلکه دقیقا ایستادن روی بستری از چمن که روی آب شناور و در حال تلاطم است!

وقتی صحبت از زیبایی‌های طبیعی به میان می‌آید، بدون شک دریاچه‌ها یکی از دیدنی‌ترین جاذبه‌ها هستند. در شمال شرقی هند ایالتی به اسم مانیپور هست که دریاچه‌ای تماشایی و در عین حال عجیب دارد. بر روی این دریاچه تا چشم کار می‌کند توده‌هایی را می‌بینید که درست مثل جزایر شناور به نظر می‌آید و از آنجایی که شناور هستند به اینجا لقب دریاچه شناور را داده‌اند. برای اینکه دریاچه عجیب لوکتاک را بیشتر بشناسید، در ادامه مجله دلتا را همراهی کنید.

جزایر شناور را بشناسیم
تصور کنید بر روی جایی ایستاده‌اید که بر روی آب شناور است. اگر فکر می‌کنید داریم درباره سکانسی از یک فیلم حرف می‌زنیم، سخت در اشتباهید چون این چیزی است که در مانیپور هند هرروز به واقعیت تبدیل می‌شود. به دریاچه لوکتاک (Loktak Lake) خوش آمدید! بزرگ‍ترین دریاچه آب شیرین شمال شرقی هند! چیزی که در مورد این دریاچه عجیب است جزایر شناور بر روی سطح آن است که به آن‌ها فومدی می‌گویند.

فومدی چیست؟
جزایر شناور یا فومدی‌ها توده‌های سرسبزی هستند که از گیاهان، خاک و مواد ارگانیک دیگر تشکیل شده‌اند. فومدی‌ها طوری بر روی این دریاچه قرار گرفته‌اند که با دیدن آن‌ها فکر می کنید که هزاران جزیره هستند.

در واقع این فومدی‌ها شبیه جزایر شناور مینیاتوری هستند و در شکل‌های مختلف بر روی آب شناورند. فومدی‌ها مثل توده‌های یخ شناور هستند با این تفاوت که به جای یخ از گیاهان درست شده‌اند.

فومدی‌‌ها چگونه ایجاد می‌شوند؟
وقتی در فصل زمستان بارندگی کم می‌شود سطح آب دریاچه پایین می‌رود. در این حالت ریشه‌های این گیاهان به کف دریاچه می‌رسد و فومدی‌ها رشد می‌کنند. چیزی که این دریاچه را خاص‌تر کرده، پارک ملی سانگای است. در این پارک ملی تعداد زیادی از گوزن‌های در معرض خطر به اسم سانگای زندگی می‌کنند. این پارک در سال ۱۹۷۷ فقط به یک دلیل به پارک ملی تبدیل شد: “تا گوزن سانگای را از خطر انقراض نجات دهد”.

با مجله گردشگری دلتا همراه باشید.

اگر راهی جنوب ایران شوید، جاذبه‌های اقلیمی شگفت‌انگیزی را مشاهده خواهید کرد که نمونه آن را پیش از این کمتر دیده‌اید. در این سفر از مجله دلتا، راهی جنوب ایران و چابهار تماشایی در استان سیستان و بلوچستان شده‌ایم تا به تالاب زیبا و صورتی لیپار سری بزنیم.

در این سفر قرار است از چابهار به سمت گواتر حرکت کنیم تا در جاده ساحلی بین این دو ناحیه، پدیده‌ای رؤیایی را نظاره‌گر باشیم. تالاب صورتی لیپار مقصد ما است و قرار است که در این مطلب با این جاذبه جنوبی، بیش از پیش آشنا شویم. پس تا پایان این سفر با مجله دلتا هم‌قدم باشید تا از ویژگی‌ها و زیبایی‌های تالاب لیپار برایتان بگوییم.

تالاب صورتی لیپار در کجا واقع شده است؟
تالاب لیپار در جاده ساحلی چابهار به شهرک گواتر جا خوش کرده است. چابهار در شرق این تالاب واقع شده است. برای آنکه از چابهار به این تالاب صورتی برسید، باید حدود ۴۸ کیلومتر در جاده ساحلی برانید. در جنوب این دریاچه صورتی، گستره آبی دریای عمان خودنمایی می‌کند.

آشنایی با تالاب صورتی لیپار در چابهار
تالاب لیپار که در حوالی دریای عمان واقع شده است، تولدش را مدیون این دریا است. این تالاب یکی از جاهای دیدنی سیستان و بلوچستان به‌حساب می‌آید. در واقع لیپار صورتی‌رنگ، حاصل بی‌حرکت‌ماندن بخشی از آب دریای عمان است. دریاچه لیپار چابهار با روستایی که دریاچه در آن جا خوش کرده، هم‌نام است. ترکیب صورتی رویایی و آسمان آبی، فوق‌العاده چشمگیر و دوست داشتنی است. زیبایی منظره این دریاچه با کوهی که به آن مشرف است، کامل می‌شود. تالاب صورتی لیپار، منطقه‌ای بکر و منحصربه‌فرد است. این منطقه بستر میزبان گونه‌های جانوری همچون فلامینگو، حواصیل، تیهو، خوتکا و… است. گیاهانی همچون گز و چش این دریاچه رویایی را تزئین کرده‌اند.

پلانکتون‌ها و ماجرای صورتی شدن تالاب لیپار
شاید از خودتان بپرسید که این پدیده خوش‌رنگ طبیعی، به چه علت رخ می‌دهد؟ یا چه زمان‌هایی در سال، بیش از همیشه صورتی به نظر می‌رسد؟! برای پاسخ به این سؤال، باید شما را با موجودات بسیار ریزی به‌نام پلانکتون آشنا کنیم.

پلانکتون‌ها در دریا، تالاب و اقیانوس پیدا می‌شوند. به دلیل انتشار رنگ سرخ ملایم، می‌توانند دریاچه‌ها را با رنگ صورتی، زیبا‌تر نشان دهند. وجود این موجودات میکروسکوپی و سایر کنش و واکنش‌های طبیعت و اقلیمی در این منطقه، سبب می‌شود که ما شاهد یکی از زیباترین بوم‌های نقاشی طبیعت در جنوب ایران باشیم تا تالابی برخلاف رنگ‌های کلیشه‌ای، به حیات خود ادامه دهد.

تاثیر عامل اقلیمی در صورتی شدن این تالاب
البته فراموش نکنید که این پدیده طبیعی، کاملاً متاثر از شرایط اقلیمی، میزان بارندگی و وضعیت آب‌وهوایی فصول است. به همین دلیل خلوص رنگ صورتی دریاچه لیپار چابهار می‌تواند متغیر باشد.

اگر دلتان می‌خواهد که صورتی‌ترین چهره لیپار را تماشا کنید، بهتر است در ماه‌های بهاری فروردین و خرداد و ماه‌های زمستانی بهمن و اسفند به این منطقه سفر کنید.

با مجله گردشگری دلتا همراه باشید.